Recenzja - Suzanne Collins "W pierścieniu ognia" i "Kosogłos"

Druga część trylogii o przygodach Katniss Everdeen jest tak samo wciągająca, jak pierwsza. Nie brakuje tu intrygi, romansu i akcji oraz jak zawsze niespodziewanych zwrotów wydarzeń. Nie chcę się za bardzo rozpisywać, żeby nie zdradzać fabuły, ale czytając, co rusz mówiłam do siebie: „Co?!”, „O nie!”, itp. Katniss i Peeta ponownie wystawieni są na próbę, która kończy się dla nich… No właśnie: jak? :) Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Komu można zaufać? No i w końcu: jakie są uczucia Katniss względem Peety i Gale’a? Tego dowiadujemy się w trzecim i ostatnim tomie serii. Katniss wreszcie dokonuje wyboru, ale po drodze czeka ją wiele niebezpieczeństw. Ginie mnóstwo osób (w tej kwestii pani Collins może sobie podać rękę z Rowling, aczkolwiek chyba i tak więcej osób zabiła przez trzy tomy, niż J.K. przez siedem :P). Oczywiście, jak to w takich książkach bywa, zginęły fajne postaci, które polubiłam, i którym zaczęło się życie układać. Jak zwykle trzeba wbić nóż w serce czytelnika i doprowadzić do łez. Tak czy inaczej, akcja jest brutalna, przeciwnicy bezwzględni, ale dużo się dzieje i to lubię. Aczkolwiek w pewnych momentach miałam wrażenie, że można by coś więcej opisać, ale to szczególiki takie. Jak zwykle przez końcówkę książki zarwałam pół nocy, ale warto było… Te zaskakujące zwroty akcji… Każdy rozdział praktycznie kończy się czymś, co powoduje, że mówisz do siebie „O kurwa, co?!” xD Albo po prostu musisz czytać dalej, żeby dowiedzieć się, o co chodzi. Cała seria na plus i to duży. Polecam :)

Suzanne Collins "Igrzyska śmierci" - recenzja

O tej książce dowiedziałam się chyba parę miesięcy temu, niestety nie pamiętam skąd. Podejrzewam, że z deviantArta, napotykając jakiś fan art. Tak czy inaczej, zaintrygował mnie ten tytuł, bo zauważyłam, że jest popularny. Moje zaciekawienie wzrosło jeszcze bardziej, gdy natknęłam się na spekulacje dotyczące ekranizacji. Fani do głównej roli Katniss Everdeen przypisywali Kayę Scodelario, jedną z aktorek, które lubię, dlatego zaczęłam grzebać jeszcze bardziej w fan artach i „Hunger Games” trafiły na moją listę książek do przeczytania. Ale miesiące mijały, a ja nie kwapiłam się jakoś, żeby zapytać o tę pozycję w bibliotece. Aż pewnego dnia na mym ukochanym facebooku zauważyłam, że moja koleżanka z grupy „lubi to” :D Ale i tak poszło to w zapomnienie, aż do niedawna, kiedy wreszcie znalazłam czas i chęci, żeby czytać. Tym oto sposobem wystarczyło zapytać Marię i książeczka trafiła w moje ręce i została przeczytana z zapartym tchem ^^ Co więcej: spodobała mi się. Bardzo.
Na początku musiałam przyzwyczaić się do stylu. Narratorką jest główna bohaterka, wyżej wspomniana Katniss Everdeen. Co więcej, używa czasu teraźniejszego, z czym zetknęłam się tylko kilka razy czytając tego typu książki. W pewnych momentach ma się wrażenie, że autorka pobieżnie opisuje niektóre rzeczy i muszę przyznać, że chwilami brakowało mi czegoś w opisywaniu przez nią uczuć i niektórych wydarzeń. Choć z drugiej strony męczące byłoby czytanie przydługich opisów rozpaczy, a i książka miałaby wtedy 500 stron.
Tematyka powieści jest dość brutalna i ciężka do ogarnięcia. Chodzi o Głodowe Igrzyska, rozgrywane co roku w państwie Panem, leżącym na terenie dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. Państwo podzielone jest na 12 dystryktów, a z każdego co roku wybierani są chłopak i dziewczyna w przedziale wiekowym 12-18, aby uczestniczyć w krwawym przedstawieniu emitowanym na cały kraj. Wygrywa ostatnia osoba, która przeżyje, to znaczy albo nie da się zabić, albo sama pozabija resztę. Oczywiście, kto dostaje się na arenę…?
Książka trzyma w napięciu i ma zaskakujące zwroty akcji. Pod koniec już nie mogłam się od niej oderwać, chcąc wiedzieć, jak się skończy, bo już nie wiedziałam, czego się spodziewać. Dialogi są przyjemne, bohaterowie ciekawi, Katniss trochę mnie denerwuje, ale ja mam zawsze tak z żeńskimi postaciami. Mamy także romans, ale nie jest to mdłe widowisko, które serwuje nam Stephenie Meyer w „Zmierzchu”. Treść ma jakieś proporcje, a wszystko skupia się raczej na akcji, a nie na rozmyślaniu „kocha mnie czy nie?”. Powieść ukazuje też okrucieństwo ludzi dzierżących władzę i bezradność ludzi biednych, podporządkowanych państwu. Jak w tej sytuacji poradzi sobie Katniss? Czy pozwoli, aby zrobiono z niej marionetkę, maszynę do zabijania pozbawioną skrupułów po to, aby przeżyć? Tego dowiecie się czytając „Igrzyska”, które gorąco polecam :)
Krótko i kolokwialnie mówiąc określam tę książkę jako „zajebistą” i wpisuję na listę moich ulubionych serii. Aktualnie czytam drugi tom, który jak na razie mnie nie rozczarował i jest równie dobry, pełen niespodzianek i trzymający w napięciu. Polecam, polecam! ^^